Op condoleancebezoek.

Maandag op condoleancebezoek geweest. Gelukkig weet ik al enigszins wat er wordt verwacht. Ik had dus een aantal mango's meegebracht. Deze worden bij de kist gelegd. Wil je het daarboven goed hebben, dan dient men er hier beneden wel voor te zorgen. Daarnaast een envelop met geld. Dit als bijdrage in de niet onaanzienlijke kosten. De mango's kon ik gewoon bij de kist leggen, maar de envelop gaat erg officieel. Het wordt genoteerd in het condoleanceregister en daarna dien je, na een gongslag en onder beleiding van een aantal ingehuurde muzikanten, een brandend wierrookstokje voor het altaar neer te zetten en een rondje om de kist te lopen. Je dient je naam op de envelop te schrijven, dus smokkelen kan niet. Daarna kon ik aanschuiven bij een uitgebreide vegetarische lunch. Dinsdag ben ik minder officieel langsgegaan. Wederom vegetarisch eten gehad. Woensdagochtend is ze om half acht begraven. Gelukkig hoefde ik daar niet bij te zijn.

Vrijdag werd ik wel weer verwacht. Een soort afsluitend etentje. Lijkt meer op een feestje. Lijkt?, het is een feestje. Het eten is niet meer vegetarisch en het bier vloeide rijkelijk (elf uur in de ochtend). Daarmee is het voor de buitenwereld afgerond, de directe familie is echter nog lang niet klaar. Nog zeven weken lang wordt de overledene dagelijks herdacht.

Ik ben niet de enige die snel terugkwam na het openen van de grens. Ik heb al de nodige backpackers gezien. Maar met name ook mensen zoals ik, die hier telkens terugkomen. Zo ook een Australier, die ik hier in de loop van de jaren al vaker ben tegengekomen. Hij loopt tegen de zestig, maar in tegenstelling tot mij werkt hij nog wel. Hij is mijnwerker. Als hij weer een paar weken vrij kan krijgen, komt hij hier naar toe. Hij spreekt Engels, maar ik moet behoorlijk mijn best doen om hem te verstaan.

Bun bo Hue is HET gerecht van Hue. Het is een bamisoep met rundvlees. Met varkensvlees kan ook, maar het is wel runderbouillon. Meestal wordt dit als ontbijt gegeten. Vaak ga ik naar een zaak waar ik een euro voor een kom betaal, maar soms verwen ik mijzelf. Dan ga ik naar een wat luxere zaak. Nou ja luxe, zoals bij elk echt bun-restarant, staat de soepketel voor in de zaak, roep je bij binnenkomst wat je wilt en gaat zitten. Als het druk is, gewoon bij anderen aan tafel aanschuiven. Daar betaal ik twee euro, maar ik krijg daar een grotere kom, extra soepballen en een stuk lever! De soep wordt er ook standaard wat pittiger geserveerd. Bij de eerstgenoemde zaak wil ik weleens een miniscuul mespuntje sambal door de soep roeren, maar dat laat ik hier wel achterwege. Toen ik de soep bijna op had, beet ik op een peperkorrel, of een vlammenwerper afging in mijn mond. Wat in Nederland als sambal wordt verkocht, is een wel heel erg sneue variant.

Dinsdag vlieg ik naar Ho Chi Minh Stad. Donderdag het vliegtuig naar Nederland. Dan ben ik vrijdagochtend weer thuis. Wel een stuk korter dan ik hier normaal blijf, maar ik hoorde zojuist nog een Vietnamees klagen, dat het vandaag veel te warm is, dan is het dus zeker tijd voor mij om te gaan.

Het zat ook niet helemaal mee, maar ik ben echt blij dat ik ben gegaan. Wat heb ik dit gemist. De volgende reis staat al stevig in de steigers.