Alles regelen.

De eerste dagen hier in Hue ben ik altijd druk, nou ja druk. Eerst even de hotelkamer herinrichten naar mijn smaak. De koelkast niet naast mijn bed, wie verzint dat nou ook. Het zitje andersom en het bed in de hoek. Het extra beddegoed uit de kast, ik verwacht voorlopig geen koude nachten en ik heb de kast nodig voor mijn kleding en spullen. Ik wil niet een paar maanden uit een koffer leven. Ik leg het beddegoed naast de kast, dat neemt de werkster morgenochtend wel mee. Als je een paar maanden in een hotel blijft, heb je wat meer privileges. Daarna bij mijn vrienden de tas met extra spullen, o.a. mijn moterhelm, ophalen. Dat past dan ook in de kast.

Deze keer hoef ik geen nieuwe fiets te kopen. De meeste jaren gaf ik mijn fiets aan het eind van de winter aan mijn vrienden en dan kocht ik de volgende keer wel weer een andere. Blijkbaar is onderhand de hele familie nu wel voorzien van een fiets, want ik kreeg de vraag of ik mijn fiets weer wilde hebben.

Ook was het nu niet nodig een nieuwe telefoon-sim te halen. Andere jaren diende ik dat telkens te doen. Na drie maanden van geen gebruik vervalt het nummer. Dit voorjaar had ik er een pre-paid-abonnement opgezet en gezorgd voor voldoende saldo, zodat het abonnement zou doorlopen. Ik betaal zodoende wel vijf maanden voor niets, maar ik hoef nu tenminste niet weer iedereen te vertellen dat ik een nieuw nummer heb. En, een telefoonabonnement in Vietnam is beduidend goedkoper dan bij ons, dus ik ga er ook niet aan failliet.

Toch ben ik nog wel naar de telefoonprovider geweest. Ik wilde een data-abonnement voor mijn tablet. Het is een grote winkel, iets van tien medewerkers achter een grote balie. De eerste medewerkster die vrij was, brandde haar vingers niet aan mij. Ze waagde niet eens een poging. Ik diende te wachten op een Engelssprekende medewerkster. Dat duurde trouwens niet lang.
Ik hoefde nu wonder boven wonder niet weer een formulier in te vullen met mijn gegevens. De gegevens van mijn telefoonabonnement konden worden gebruikt. Ik hoefde zelfs mijn paspoort niet te tonen. Wel diende er toch nog een foto van mij te worden gemaakt. Ik heb een tijdje geleden hier in de krant gelezen, dat een foto maken ter indentificatie, niet meer nodig was en als ik mij dat goed herinner, zelfs niet meer mocht. Maar ja het kan hier even duren, voordat regels van boven helemaal naar beneden zijn gedruppeld.
Het data-abonnement dat ik nu heb, is niet bedoeld voor toeristen. Er werd mij dan ook gevraagd hoe lang ik bleef. "Heel lang" bleek een bevredigend antwoord. Ik zit nu wel "vast" aan een tweejarig abonnement. Het is pre-paid, dus dat vastzitten valt wel mee. En het is slechts euro 3,50 per maand en daarvoor heb ik 4GB per DAG.

Na het bezoek aan de telefoonprovider was inmiddels het spitsuur in volle gang. Onbekommerd fluitend ging ik op mijn fietsje dwars door de chaos over een rotonde waar zes grote wegen op uitkomen. Ben ik ook gelijk weer aan het verkeer gewend. In het eerste jaar dat ik hier was, zou ik dat hooguit in een levensmoede depressie hebben geprobeerd. En aangezien ik daar geen last van heb, zou ik toen een taxi hebben geroepen om aan de overkant te komen.
Ik kan mij nog wel herinneren, hoe ik tijdens mijn eerste bezoek aan Vietnam, met een cyclo, een fietstaxi waarbij je voorop zit, over een dergelijke kruising ben gereden. Dat was toen een angstaanjagende ervaring.