De fietsenstalling en avondje uit.

Inmiddels is het hier in Vietnam wat frisser, nou ja frisser, maximaal zo tussen de vijfentwintig en dertig graden en dan in ochtend slechts eenentwintig. Dat is ook te merken in het zwembad. Veel Vietnamezen vinden het nu echt te koud om te gaan zwemmen. Een groepje dames dat vaste prik 's ochtends kwam baantjes trekken, zie ik al een paar weken niet meer. Ik heb het zwembad zelfs al een keer helemaal voor mij alleen gehad. De dame van de fietsenstalling bij het zwembad heeft het ook al opgegeven. Kan ik nu mijn fiets gratis parkeren. Het gemis aan bewaking, valt denk ik wel mee. Ook al voor de tijd zag ik haar regelmatig niet als ik mijn fiets stalde, enkel zat ze er dan wel als ik deze weer ophaalde. Dat kostte dan weer vier cent.
Als ik de fiets bij de supermarkt in de parkeerkelder stal, krijg ik het meestal aan de stok met de bewaker aan de ingang. Die wil dan met een krijtje een nummer op het achterzitje zetten. En het is heel smerig vet krijt. Het zitje heeft een ruw oppervlak en ik moet flink boenen om het nummer er weer af te krijgen. Als je het laat zitten, is na enige tijd het hele zitje onder een krijtlaag verdwenen, want bijkant dagelijks zet ik mijn fiets wel ergens neer, waar ze er een nummer op willen krijten. Ik wil dan, dat ze het nummer op het zadel zetten, dat is glad en kan ik makkelijk schoon krijgen. Maar dat is soms wel een strijd. Een oude baas die er zit, vindt het maar niks. Zijn collega, een jongeman, laat mij naar binnen zonder een nummer.
Pas nog zette ik mijn fiets bij een koffiebar op de stoep en ik was daarna rechtstreeks naar binnen gestiefeld. Er zit daar ook een jongeman op de stoep om op de scooters van de klanten te passen. En dus die ene fiets van mij. Kennelijk had ik ook een nummer dienen te krijgen, maar ja, ik was al binnen. Bij terugkomst stond er wel met grote vette cijfers een nummer op het zitje. Kon ik weer boenen.
Bij een luxe restaurant waar ik met enige regelmaat ontbijt, zit ook een oppasser op de stoep. Hier zelfs netjes in een uniform gestoken. Aan nummers doet hij gelukkig niet. Wel heeft hij enige moeite met mij. Ik zet mijn fiets netjes in de rij en op slot. Dat laatste is hem zijn eer te na, per slot past hij er toch op. Alles goed en wel, maar ik moet nog zien, dat hij mij een nieuwe fiets betaalt als deze weg is. Fietsen worden ook hier wel gestolen.
De Vietnamese manier is je scooter voor de ingang op straat te laten staan, de oppasser parkeert deze dan wel op de stoep, valet-service.
De stoep, zoals ik wel vaker heb verteld, is de plek waar je je scooter (in mijn geval fiets) moet! parkeren, op straat mag niet. Anderzijds met je handel op de stoep gaan zitten mag niet. De ambulante handel dient echt ambulant te zijn en mag zich niet ergens vast installeren. De laatste tijd zitten ze erkennelijk wat strakker bovenop. Tegenover mijn stamrestaurant zit al sinds jaar en dag een dame die sigaretten verkoopt. Ik weet niet beter dan dat ze er van 's ochtends vroeg tot 's avonds zit. De laatste tijd echter, zit ze aan het begin van de dag aan de andere kant en pas rond een uur of tien verhuist ze naar de overkant. Zo ook de dame waar ik zo af en toe een broodje koop. Ik moet nu telkens kijken waar ze nu weer staat. zij houdt het zelf ook wel in de gaten, als ze mij ziet fetsen, begint ze al te zwaaien.
Er staan nu ook op diverse plekken borden, waarop staat dat je niet met je handel op de stoep mag gaan zitten. Er staat ook dat je je scooter netjes met de neus richting de straat dient te parkeren. Ik ben geregeld in overtreding. Als de stoep ietwat scheef loopt, kan ik mijn fiets op zijn gammele standaard slechts veilig neer zetten in een bepaalde richting, als ik tenminste wil voorkomen, dat deze omvalt.
Zo dat waren wat banaliteiten over de fietsenstalling.

Gisteravond ben ik uitgeweest met vier medewerkers van mijn hotel. In het weekeinde zijn de straten hier 's avonds voetgangersgebied. Het is nog steeds een succes. Als het weer maar ietsjes meewerkt is het druk. Het is dan ook heel gezellig. Overal terrasjes en op veel plekken live-muziek. De eerste zaken waar wij naar toeliepen zaten allen vol. Uiteindelijk vonden wij een plekje in een groot restaurant. Het is een nieuwe zaak, maar in korte tijd al erg populair bij de lokale bevolking. Het ziet er erg apart uit. De hele tent is volgehangen met lampions. De bedoeling is, tenminste volgens mijn vrienden, een Chinese stijl uit te stralen. Ik zou gezien het uniform van het personeel eerder gokken op Japans, maar aangezien ik zowel in Japan als China nog nooit ben geweest, is mijn mening niet echt veel waard. Mijn vrienden kwamen op het idee het bier uit grote porceleinen kommen te drinken, dat zou ook Chinees zijn. Ook daaraan twijfel ik wel wat. Het zal wel, voor die lariekoek viel ik toch niet te porren, sinds de uitvinding van het glas, vind ik dat toch de beste manier om bier te drinken.
Voor het overige was alles toch zoals ik het hier in Vietnam in een niet-toeristentent gewend ben. Naast de tafel werd een volle doos met bierblikjes en een emmer met ijs gezet. Speciaal voor mij kwam er grote bak met ijswater, zodat ik een koel biertje kon drinken zonder ijs in het glas. Na afloop worden de resterende blikjes geteld en wordt de rekening opgemaakt.
Vanzelfsprekend kwam er eten op tafel, kroepoek, tofu, hapklare stukjes varkensvlees en een prima gegrilde inktvis. Volgens mij ook allemaal erg Vietnamees.
Ik wilde de rekening, van twintig euro, betalen, maar daar kwam niets van in. Iedereen wilde zijn deel betalen.
Na het bezoek aan dit restaurant ging het naar de disco.

p.s. Donderdagavond met vrienden voetbal gekeken. Vietnam tegen het veel hoger geplaatste en door Bert van Marwijk getrainde Ver. Arabische Emiraten. Vietnam heeft gewonnen en staat nu bovenaan in de poule.