Het verkeer en de boekwinkel

Al vaker heb ik geschreven over namaak in Vietnam. Er is ook gemakkelijk een boek over te vullen. Welke, als het een bestseller wordt, hier onmiddellijk wordt gekopieerd. Het is natuurlijk aantrekkelijk omdat het vaak veel goedkoper is dan het origineel. Anderzijds is het af en toe, in ieder geval voor mij, wel een probleem dat het ook vaak moeilijk is om kwaliteit te krijgen. Het origineel is domweg nergens te koop.
Vorige week nog, in een echte boekwinkel, een woordenboek gekocht. Engels - Vietnamees en vv. The Oxford dictionary. Dat nam ik wel met een korrel zout, maar ik vond het wel een handzaam exemplaar en het lettertype was nog leesbaar voor mijn bejaarde ogen. Thuisgekomen bleek echter dat er hele gedeelten misten. De paginanummering klopte wel, maar al halverwege de N ging het verder met de O, etc. Zo krijg je dus het grootste woordenboek ter wereld in een handzaam exemplaar. Volgens opschrift op het kaft 377.000 woorden. Een nul eraf komt eerder in de buurt.
Naar een andere boekwinkel, een reuzenwinkel. Ook met veel schoolboeken. Deze had de zelfde "Oxford". Ik vermoed dat zelfs de schoolboeken kopieën zijn. Daar heb ik toen toch maar een wat minder handzaam exemplaar gekocht. Met kleine letters. Moet de trots toch aan de kant en de leesbril op.
Beiden kosten trouwens minder dan 2,50 euro. Daarmee was de Oxford wel erg duur en de ander bijzonder goedkoop. De werkster wilde de Oxford niet weggooien. Nu is de hotelreceptioniste er blij mee, ondanks mijn betoog dat het een waardeloos woordenboek is.
In de supermarkt kocht ik een rol koekjes. Chocoladekoekjes van Oreo. Dacht ik. Het bleek toch een ander merk te zijn. De verpakking was echter wel duidelijk geïnspireerd door die van Oreo. Was wel een stuk goedkoper dan de echte en smaakt net zo goed.
Er wordt hier op van alles en nog wat merknamen en bekende logo's geplakt. Ook Disney-figuren zijn populair. Het meest flutterige T-shirt heeft nog een Nike-logo. De allergoedkoopste helm is voorzien van het Mickey-logo. Ook de loterij-tickets zijn vaak opgefleurd met Donald Duck of zijn familieleden.

Nog iets waar makkelijk een boek mee is te vullen is het verkeer. Als je het voor het eerst meemaakt lijkt het een complete chaos. Je verwacht dan, dat als je een kwartier bij de kruising blijft kijken je minstens een ongeluk moet zien. Dat valt toch weer reuze mee, buiten een hoop geclaxonneer gebeurt er niets. Na een tijdje raak je er aan gewend en blijkt in de chaos wel systeem te zitten.
Over het algemeen wordt ook best wel voorzichtig gereden. Men anticipeert er op dat de medeweggebruiker rare manoeuvres uithaalt. Toch denk ik ook nog wel regelmatig van sommigen dat ze echt niet kunnen rijden. Stapvoets met je auto in het drukke verkeer, meer bezorgd om een kras dan op het idee komen dat je een rijdende chicane bent. Nog op het werkelijk allerlaatste moment ergens tussendoor schieten en zodoende de ander afsnijden. Midden op de smalle drukke brug stoppen om je telefoon te beantwoorden. Kan trouwens ook in de bocht. Je auto midden op (een drukke) straat parkeren, omdat je niet in de plas wilt staan, zie de foto. Je kunt toch enkel maar bekeurd worden als je bij de auto bent. Het kan niet op kenteken. Met de brommer moet je voorzichtige zijn, die neemt de politie achterop een vrachtautotje mee naar een bureau.
Keren op straat is ook de allernormaalste zaak. Je neemt standaard de kortste route, of bedenkt halverwege dat je wat vergeten bent. Dan keer je toch op de al genoemde drukke straat. Dat leidt vanzelfsprekend tot een hoop geclaxoneer en ook weer een stel slimmerikken die zich nog net door het gaatje wringen. Je zult maar moeten stoppen.
Het loopt over het algemeen goed af, omdat, zoals al gezegd, de meesten er op rekenen dat de ander gek is.
Deze week zag ik nog een bus op een haar na een meisje missen. Ze reed wel vrij dom in de dode hoek, maar ik zag de buschauffeur geen spier vertrekken. Ik zou nog een hele tijd zitten narillen, als ik een kind maar net niet had platgereden. Het meisje reageerde ook nauwelijks. Beiden vonden het blijkbaar de normaalste zaak van de wereld.
Ik ben zelf ook al een keer bijna platgedrukt door een vrachtwagen. De chauffeur had zijn aandacht duidelijk elders, gelukkig zat zijn bijrijder niet te slapen. Ik hoorde plotseling een hoop geschreeuw in mijn oor, zat de vrachtwagen die mij achterop kwam al op tien centimeter naast mij.

Ook een normaal gezicht is het wandelen met de brommer. Is de benzine op. Nu hoef je niet lang te zoeken, er is overal benzine te koop. Heeft iemand op de stoep een fles gezet, dan weet je dat het daar te koop is. Ligt er ook nog een band bij, dan weet je dat ze ook repareren. Maar als het geld op is, moet je toch nog wat verder lopen.
Er zijn ook echte benzinestations, maar ik weer er hier in Hue maar twee te vinden. Meestal is het daar dan ook razend druk. Gelukkig is een brommer snel gevuld, met een liter kom je weer een heel eind.
Op de doorgaande wegen buiten de stad zijn genoeg benzinestations. Daarvan lijken er eerder te veel te zijn om een gezond bedrijf te kunnen hebben. Heel vaak met restaurant, variërend van zwijnenbende tot heel luxe. Soms uitgerust met hangmatten, kan de chauffeur zich houden aan de rijtijdenwet.

Na een aantal dagen heel redelijk weer, is nu de winter weer terug. Het regent nu al vier dagen aan een stuk en pas overmorgen wordt er weer beter weer verwacht.