Koffie

Als ik hier bij mensen op visite ga krijg ik altijd thee, nooit koffie. En dan ook nog in een kopje uit een poppenservies. Beleefd drink ik het maar op. Echt lekker vind ik het niet en meestal is het op zijn best lauw. Er is van een paar blaadjes Vietnamese thee een potje gezet. Dat potje staat op tafel en wordt niet warm gehouden. Met een slok heb ik het kopje wel leeg en ik probeer dan maar kleine teugjes te nemen, want ik wordt telkens bijgeschonken. Toch heb ik al snel vier kopjes op tegenover de gastheer/vrouw hooguit twee. Voel ik mij daarover opnieuw wat ongelukkig.
Zo goed als elk restaurant heeft gelukig wel Westerse stijl thee (Lipton, op zijn Vietnamees uitgesproken heet het Lip Ton, twee woorden). En dan meestal wel geserveerd in een flinke mok.
Toch zijn het wel koffieliefhebbers. Vietnam is ook een van de grootste koffieproducenten ter wereld. Voor robusta-koffie zelfs de grootste.
Maar voor een kop koffie moet je de deur uit. Ver hoef je nooit. Als ik zeg, op elke straathoek kun je koffie drinken, dan is dat een ruime onderschatting. Je struikelt hier bijkant over de koffietenten. In alle soorten en maten. Van een dame met een koffieketel op de stoep tot een luxe lounche-bar. Koffie is de sociale ontmoetingsplaats voor de Vietnamees.
Sinds een aantal jaren zit ook Starbucks in Vietnam. Nog niet in Hue, de dichtsbijzijnde zit 120 kilometer verderop. Wel zijn hier al een paar Vietnamese varianten op het thema te vinden. Uit mijzelf zal ik er niet gauw heengaan. Ik weet genoeg zaken waar ik een prima koffie krijg, goed kan zitten en ik niet in de rij hoef te staan, maar waar een serveerster bij mijn tafel komt, om te vragen wat ik wil drinken. En dan ook nog een heel stuk goedkoper. Die ketens zijn twee tot drie keer duurder dan overal elders hier in Hue. Maar ja, het zijn toch de zaken waar je heen moet (the places to be), je vrienden gaan ook en vinden het prachtig, dus moet je wel en vind je het vanzelfsprekend ook geweldig.
Gistermiddag was ik uitgenodigd door personeel van mijn hotel voor een koffie in zo'n zaak. Ik kan niet anders zeggen, een mooi ingerichtte zaak. Ruim en met veel licht. Nadat je aan de balie hebt besteld en betaald komen ze het drankje zelfs nog aan je tafel brengen. Bij een andere dergelijke zaak, krijg je een pieper mee en dien je het drankje zelf op te halen als het klaar is.
Het is toch een grandioos verdienmodel, je bespaart op de personeelskosten en daarvoor reken je de klant een meerprijs.
Ik was trouwens de enige die ook daadwerkelijk een koffie bestelde. De andere kozen nog duurdere drankjes, zoals een groot glas oolong thee met slagroom. Die kosten omgerekend ongeveer 2 euro en dat is een boel geld als je nog geen 150 euro per maand verdiend. Mijn Vietnamese koffie kostte 1,50. Het restaurant van mijn hotel is behoorlijk prijzig, die durft een euro te vragen en dat is al bijkant twee keer duurder dan elders. En dan praat ik niet over op de stoep, maar over luxe zaken, waar Vietnamezen zitten die met de auto komen.
Ik ga nog wel eens ergens heen waar ik een goede kop Westerse koffie kan krijgen. Daar moet ik dan ook 1,50 betalen, maar daar staat dan ook zo'n heel dure koffiemachine. Die heb je niet nodig om een Vietnamese koffie te maken. Die dient langzaam door een filter te druppelen.

Vanochtend heb ik koffie gehad op een terras langs de rivier. 60 cent.