Opnieuw naar Vietnam

Na een onderbreking van vier weken ben ik donderdag weer vertrokken. Met Aeroflot via Moskou naar Hanoi. De eerste etappe naar Moskou was in een toestel van KLM (zogenaamde code-sharing met Aeroflot). Juist deze week kwam het nieuws dat KLM in de afgelopen periode weer meer winst had gemaakt dan grote broer Air France. Dat doet natuurlijk mijn chauvinistische zieltje goed, enkel voor het fysiek is het wat minder. Als lunch kreeg ik een minuscuul bakje nasi.
Bij Moskou aangekomen zat het weer niet mee, tenminste de piloot had duidelijk moeite het vliegtuig in een rechte koers te houden. Al singerend gingen we richting de landingsbaan. Na een toch vlekkeloze landing een paar uur wachten op het rookvrije vliegveld van Moskou. Zelfs geen vies rookhol voor de verstokte verslaafden onder ons. Nu heb ik er niet veel moeite mee om niet te roken, maar op zo'n moment krijg ik juist de drang er een op te steken. Enkel de dreiging met een boete van wel 1.500 roebel (€20) weerhield mij ervan er een op te steken op de wc. Ik vind het wat sneue symboolwetgeving. Roken verbieden in een land waar de meeste mannen allang zijn verdronken in de wodka, voor ze een kans hebben dood te gaan aan longkanker.
Met behulp van mijn creditkaart heb ik op vliegveld een flesje cola uit een automaat gehaald. Dit ging niet zonder slag of stoot. "Goedkoop" drinken uit een automaat is vast niet bedoeld voor buitenlanders. Alles was in het Russisch. Het kostte mij drie pogingen, hopelijk is de creditkaart slechts een keer belast.
Het vliegtuig naar Hanoi stond helaas niet aan de pier, we moesten met de bus naar het vliegtuig. Dat betekende dus naar buiten en het was KOUD. Naar Vietnam neem ik geen dikke winterjas mee. Dus maar stapelen, een t-shirt, een truitje, een vest, een bodywarmer en een windjack aan.
Het vliegtuig vertrok op tijd, tenmiste, op tijd richting de startbaan. We hebben daarna ongeveer twee uur staan wachten, voor het vliegtuig daadwerkelijk opsteeg. Volgens de piloot kwam dit door het slechte weer, waardoor alle landende toestellen voorrang kregen.
Daardoor de volgende ochtend twee uur later aangekomen in Hanoi. Voor mij was dit niet zo erg, het betekende twee uur minder wachten op mijn vliegtuig naar Hue.
Visum ophalen en immigratie gingen snel, de koffer liet op zich wachten. Bijkant een half uur heb ik naar een bagageband zitten kijken, vol met grote pakketten uit Moskou, slechts een enkele koffer ertussen. Tot plotseling een medereiziger zijn bagage zag op een band verderop. En verdomd daar lag ook mijn koffer (en die van de nodige andere medepassagiers) rondjes te draaien. Zo was dus het probleem van de volle band opgelost.
Voor de binnenlandse vlucht naar Hue had ik enkel nog een duur business class ticket kunnen bemachtigen. Nu heb ik wel eens eerder met een gelukje business class gezeten, maar dit was de eerste keer dat ik zo'n ticket had. En dan wordt vliegen toch een heel andere ervaring. Normaal betekent vliegen in de rij staan wachten. Nu kon ik direct de koffer afgeven, niet in een lange rij maar door een aparte poort voor de veiligheidscontrole, en bij het boarden langs de rij lopen en als eerste mogen instappen. Dan kun je ook nog op het vliegveld wachten in de business class lounge, waar je gratis te eten en drinken kunt krijgen. Bij aankomst lag ook mijn koffer als eerste op de band.
Natuurlijk ook in het vliegtuig is de behandeling beter, op deze binnenlandse vlucht van krap een uur wordt je in de economy afgescheept met een glaasje water, nu had ik al een orange voor het opstijgen en tijdens de vlucht een snack en een biertje.
Allemaal erg comfortabel en je kunt ook gemakkelijk een uur later naar het vliegveld, maar normaal zou ik de meerprijs er toch niet voor over hebben.