Disco dicht disco open en viering Vrouwendag.

Mijn hotel staat midden in de toeristenbuurt. Tijdens vorige bezoeken heb ik jullie al wel verteld, dat dat niet altijd een onverdeeld genoegen is. Maar, de grootste kabaalschopper heeft nu toch definitief de deuren moeten sluiten. Vorig waren ze tot mijn vreugd ook al eens gesloten. Volgens de lokale roddel omdat de eigenaar ruzie met zijn vrouw had en het haar geld is. Ja, dan is het niet slim ruzie met haar te maken. Enige later was de disco toch weer open en maakte het daarna nog bonter dan voorheen. Tot na 3 uur in de nacht kon de hele buurt meegenieten van de house-dreun. Maar afgelopen najaar was toch echt afgelopen. De zaak heeft toen nog een tijdje leeg gestaan, waarna een stevige verbouwing plaatsvond. Onder andere werd over het dak nog een dak gelegd. Wellicht, hopelijk, om de geluidsoverlast wat te kunnen indammen. Het resultaat is een dancing aan de achterkant en aan de straatkant een heel steriel uitziende fruit-shake-bar. Of de isolatie goed werkt daar ben ik nog niet achter. Weliswaar hoor ik 's nachts niets meer van hun, maar dat komt omdat ze helemaal geen publiek trekken. Ook de fruitbar slaat niet aan. Daar heb ik nog niet een keer iemand zien zitten, werkelijk helemaal niemand en ik kom er dagelijks toch meerdere keren voorbij. Dan doe je toch wel iets helemaal fout, als je middenin het uitgaansgebied en de toeristenbuurt niemand in je zaak kunt krijgen. Ik zit dit nu te tikken bij de buurman, een patisserie, en net zo als elke avond is het druk in de straat met uitgaanspubliek. Ik denk dat de eigenaar de moed nu maar heeft opgegeven. Sinds gisteren is het licht uit.
Het voorgaande betekent niet dat het nu 's nachts helemaal rustig is. Sinds kort zit aan de andere kant van de patisserie een nieuwe disco, maar die heeft blijkbaar de isolatie wat beter op orde en het is ook niet enkel housemuziek die er vandaan komt.
Toen de disco pas was gesloten en er nog niet werd verbouwd, waren er een paar slimme jongens die op het terras een bar waren begonnen. Ik denk dat ze waren ingehuurd om als nachtwaker op de zaak te passen. Ze hadden tenminste kennelijk de sleutels. Wat meubilair was naar buitengesleept, ze hadden muziek en verkochten drank. Daarmee probeerden ze, niet zonder succes, toeristen die diep in de nacht uit de kroeg kwamen en onderweg naar hun hostel (vlakbij zitten 2 grote hostels) te lokken.
Nadat de verbouwing begon, zaten ze met een karretje op de stoep tegenover mijn hotel. Met een ghettoblaster. De eerste nacht dat ik hier terug was, twee weken geleden, was het gelijk raak. Om half vier was het nog niet afgelopen. Ik begon al serieus te overwegen een hotel in een andere straat te zoeken. Maar blijkbaar was ik niet enige die zich er over opwond. Sinds die nacht heb ik ze niet meer gehoord en ze zitten ook wat verderop in de straat. Nu voor een braakliggend terrein. Eerst zaten ze voor het enigste woonhuis dat hier in de straat nog over is. Daar woont een ouder echtpaar, dat vast ook niet blij was met een disco voor de deur. Trouwens vanavond zie ik ze helemaal niet meer. Geen gemis.

Ik denk dat deze buurt vijftig jaar geleden de villawijk van Huế was. Op die ene woning na is dat allemaal platgewalst. Nu is het allemaal nieuwbouw. Voornamelijk restaurants, hotels, winkels en reisbureau's. Boven de winkels wonen nog wel mensen, vijftien jaar geleden woonden ze nog in een heel rustige straat.
En dan is er dus nog dat ene huis en denk ik, enkel maar omdat het oudere echtpaar niet wil verkopen. De tuin wordt verhuurd als stalling. Mijn hotel heeft er ook een deel van en ik zet daar dus telkens mijn fiets neer. Vorig jaar hing er een bordje aan het hek dat er een kamer te huur was. Voor de grap vroeg ik de bewoner, die in de tuin bezig was, of ik de kamer kon huren. Nee, nee, dat was enkel te huur voor een student. Blijkhaar vatte hij wel serieus op. Vorig week hing er weer een bordje kamer te huur, maar nu stond er al bij "voor een student".
Ik hoop toch dat de overheid hier nog tijdig op het idee komt dat het de moeite waard is, om niet alles te slopen. Het oude keizerlijk paleis is/wordt mooi gerestaureerd, maar over de rest mag de bulldozer.

Afgelopen vrijdag was het Internale Vrouwendag. Twee dagen van te voren zitten de eerste bloemenverkopers al op de stoep. Vlakbij is een school waar de nodige studenten op deze wijze een centje proberen bij te verdienen. Die zijn meestal in groepjes. Meestal koop ik bij zo'n groepje. De meer proffessionele verkopers hebben allemaal min of meer het zelfde te koop. De studenten zitten op een mat op de stoep en zetten ter plekke de bloemstukken in elkaar. Verser kan niet en het resultaat is soms verrassend leuk.
Als ik bij zo'n groepje jongens en meisjes stop om een bloemstuk te kopen, leidt dat tot de nodige hilariteit. Een van de jongens wordt naar voren geduwd om het woord te voeren, waarschijnlijk in de vooronderstelling dat hij het beste Engels kan. Helemaal nergens voor nodig. Iets kopen lukt mij prima in het Vietnamees. Als ik dan ook nog niet moeilijk doe over de prijs, is de vreugde helemaal compleet. Ik had mij ook wat mee laten slepen en vergat helemaal af te dingen. De schade daarvan zal echter wel meevallen. Nog een voordeel van bij studenten kopen, is zij direct al met een reële prijs komen.
Het bloemstuk is voor de dames van mijn stamrestaurant. Voor de dames van mijn hotel heb ik een trommel met luxe koekjes gekocht.

De grote kroeg op de hoek van de straat heeft 's avonds een speciaal programma vanwege vrouwendag. Een DJ buiten op het terras, een loterij en als klapstuk schaarsgeklede danseressen. Dat is natuurlijk ook een manier om vrouwen in het zonnetje te zetten.