Nieuw meubilair, postcodes, China en ijs

Het restaurant waar ik met enige regelmaat mijn ontbijt haal (bun, bamisoep) heeft zwaar geinvesterd. Er is nieuw meubilair aangeschaft. De kleuterkrukjes zijn nu krukken en de plastic tafeltjes, ook van kleuterhoogte, zijn vervangen door verchroomde tafels van een fatsoenlijk formaat. Tegenwoordig kom ik er vandaan met schone kleren. Ik hoef niet meer met mijn knieën in mijn nek te eten, daarbij vergeefse pogingen doen de soep niet op mijn kleren te spatten.
Als ik er aankom zet ik mijn fiets voor de zaak neer. De eigenaar, ik neem tenminste aan dat hij dat is aangezien hij de kas beheert, zet mijn fiets daarna keurig in de rij tussen de brommers en draait deze ook alvast in de rijrichting.
Meestal hebben ze hier voor dit werkje wel een jongeman in dienst. Over het algemeen willen zij trouwens niet dat een fiets tussen de scooters staat. Als ik die daar al heb neergezet, vind ik deze bij vertrek een eindje verderop weer terug. Kennelijk vinden ze dat het niet hoort.
Toen ik recent een drukke koffietent bezocht, gebaarde de jongeman daar dat ik mijn fiets wel binnen het hek kon zetten. En op slot was zeker niet nodig, dat was zijn eer te na.
Dit is vast niet het best betaalde baantje en ook niemand geeft een fooi. Toen ik dat toen probeerde, werd het niet aangepakt.

Onderhand ben ik hier in wijde omgeving wel zodanig bekend, dat ik nauwelijks meer echt kan verdwalen. Mocht ik het spoor al wat verloren zijn, dan kom ik toch al wel snel weer op een bekend punt uit. Zolang ik in de bewoonde wereld ben, wordt ik daarbij geholpen, doordat het niet ongebruikelijk is, dat op het bordje van het huisnummer ook de straatnaam staat. Verder werkt Google Maps ook hier. Moet je wel een betere telefoon hebben dan de mijne, buiten in zelfs maar een klein beetje zon kan ik geen barst meer op het scherm zien. Dan heeft ook nog elke zich zelf respecterende winkel het volledige adres op de gevel of de zonwering staan. Telefoonnummer, fax, straat, nummer, plaats en provincie. Alles behalve de postcode.
Geen Vietnamees weet trouwens zijn postcode, of zelfs maar het bestaan van het systeem. Maar toen een Vietnamese vriend op het postkantoor informeerde hoe het kwam dat post die ik had gestuurd niet aankwam, was de reactie dat ik dan waarschijnlijk de postcode niet had vermeld. Dat klopt, maar ik houd het toch maar op luiigheid, als je Le Loi, Hue niet kunt vinden zonder postcode. Dat is het zelfde als een postbode die in Deventer de Welle niet kan vinden. En dat zeker aangezien niet één Vietnamees ooit een postcode gebruikt.

In Vietnam kijken ze met de nodige argwaan naar grote buurman China. In het Westen is het niet zo bekend, maar in 1974 tijdens het Vietnamese noord-zuid-conflict hebben de Chinezen de Paracel-eilanden (VN Hoang Sa) op Vietnam veroverd. Toen in 1979 Vietnam het regime van Pol Pot in Cambodia verdreef, dacht China nogmaals van de situatie misbruik te kunnen maken en is toen het noorden van Vietnam binnengevallen. Dit is China toen heel slecht bekomen en is na een maand met de staart tussen de benen vertrokken, maar tegenwoordig laten ze de spierballen weer rollen. China claimt momenteel de gehele Zuid-Chinese Zee als haar territorium. Dan heb je het over eilanden (feitelijk niet veel meer dan rotspunjes) op wel duizend kilometer afstand van China. Dit zo ongeveer tot vlak voor de Filipijnse kust. Vietnam is dan ook niet het enige land in de regio die zich zorgen maakt. Zogenaamd zou dit zijn omdat het gebied olierijk is, maar het lijkt meer op simpelweg laten zien wie er hier eigenlijk de baas is.

Het is al wat later op de middag, maar altijd nog wel zo'n 28 graden. Als ik dan ook in de koffietent waar ik zit, zie dat er ijs op de prijslijst staat, lijkt mij dat wel een goed idee. Helaas. "IJs nee, ijs verkopen wij enkel in de zomer." Ach ja, alles is relatief.