De kou ontvlucht.

Woensdag ben ik de kou ontvlucht. Niet zonder hobbels maar veilig aangekomen. Vanaf Nederland is het niet mogelijk direct naar Vietnam te vliegen. Ik moet dus altijd ergens overstappen. Deze keer ging de reis via Kuala Lumpur. Daar had ik een overstaptijd van anderhalf uur. Dat lijkt ruim, maar dat is best wel krap. Vliegvelden zijn groot. En al helemaal als de eerste vlucht een uur te laat vertrekt. Gelukkig, de piloot belooft harder te vliegen om zodoende tijd in te halen. Dat lukt deels. Een uur voor de vertrektijd van mijn volgende vlucht stond het toestel aan de pier. Dan duurt het ook nog wel even voordat je eruit bent. Dus maar stevig doorstappen. Maar, welke kant op? Er is geen groot bord met alle vertrekkende vliegtuigen. Alleen een klein bord met de toestellen die vertrekken van de hal waar ik ben. Pas als ik de goede kant oploop, na vragen, staat mijn toestel op een bord. Na een tijdje lopen zie ik geen borden meer en begin ik aardig te twijfelen, maar iedereen gaat die kant op. Zal dus wel goed zijn, hoop ik. Ik kwam bij een bus. Ik moest naar een ander gebouw. Aldaar niet veel beter. Ik kwam uit bij de douane. Dat is vast en zeker niet goed. Alweer vragen. En dat is heel ongebruikelijk voor mij. Normaal ben ik heel goed in staat ergens de weg te vinden. Een stukje terug had ik 180 graden moeten draaien en een trap op die ik niet had gezien. Maar goed, een kwartier voor vertrek kwam ik bij mijn vliegtuig. Dat is maar net op tijd. Dan begint het instappen en gaat de gate dicht. Onderwijl maak ik mij de hele tijd zorgen of mijn koffer het gaat redden in die korte tijd. Bleek ook deze vlucht met een uur vertraagd. Had ik dus wel wat rustiger kunnen lopen. Reden voor de vertraging was volgens de omroepster de late aankomst van het toestel. Tja, de reden daarvoor was zeker het het late vertrek.

Aangekomen in Ho Chi Minh Stad (Saigon) bleek ook mijn koffer het te hebben gered. Die stond braaf op mij te wachten, nadat ik drie kwartier in de rij had gestaan voor de douane. Ik weet dat het daar druk kan zijn en was dus als een streep erheen gelopen. Toen ik later eens omkeek, zag ik toch een meute achter mij staan. Die hebben zeker de dubbele tijd moeten wachten. De laatste tijd lees ik geregeld in de Vietnamese kranten, dat het hoog tijd is om dat te verbeteren. Het is niet bepaald een visitekaartje. Ik denk ze hoognodig nieuwe software en een snellere server moeten hebben. Nadat mijn paspoort is gescand duurt het nog zeker een minuut voor alle lampjes op groen staan en ik mijn stempel krijg. Dat terwijl alle formaliteiten al vooraf online zijn geregeld.

Maar ik ben er dus. Weg van de kou, dertig graden beter. Daar heb ik wel wat ongemak voor over.

Morgen vlieg ik door naar Hue.