Gekruid eten.

Het is nu (gistermiddag) 10-0 voor Engeland tegen Nieuw Zeeland, uh sorry het is nu 13-0. Dat gaat snel. Ik heb het dus over de halve finale van het WK-rugby. In het restaurant zit een tiental fans van beide landen. Een jongeman naast mij is geheel in het zwart gekleed. "Ja", hij is fan van de All-Blacks. Voor het geval je dit niet weet, dat is dus Nieuw Zeeland.

Deze week las ik in De Stentor; "Terrasjesweer op komst! Donderdag mogelijk 20 graden in Oost-Nederland.". Dat is dolkomisch om te lezen als je in Vietnam verblijft. Nu gun ik jullie van ganser harte, om heerlijk op een terras te zitten, maar het komt toch wat sneu over. Vanochtend heb ik zelf nog op een terras gezeten, maar wel onder de beschutting van een afdak. Twintig graden is voor de mensen hier het moment de ijsmuts uit de kast te halen. Onderhand ben ik zelf zo ook zo aan het tropische weer gewend, dat ik twintig ook maar frisjes vind.

Maandagavond was het weer zo laat, letterlijk en figuurlijk. Op het moment dat ik naar mijn kamer wil gaan, zegt het personeel tegen mij, "je blijft toch wel, we gaan een biertje drinken". Dus werd half twaalf, half twee.
Naar goed lokaal gebruik staat de tafel helemaal vol met eten. Ik neem een voorzichtig hapje van de schaal voor mij. Daar laat ik het maar bij. Op het eerste gezicht varkensvlees met een soort peulvrucht, maar het hoofdingredient is duidelijk sambal. Gelukkig voor mij, staan er ook een aantal pizza's op tafel. Een beetje Vietnamees is trouwens in staat de pizza eerst flink in te smeren met chilisaus.
De eigenaar en zijn vrouw zijn er ook bij en dat is redelijk bijzonder, maar een aanleiding voor het "biertje drinken" is er geloof ik niet, behalve dan gezellig.
Onderwijl is op de TV een Portugese bekerwedstrijd te zien, live! Zoals ook al de vorige keer gemeld, je hoeft hier niets te missen.

Vrijdagmiddag om vijf uur, als ik net te eten heb besteld, krijg ik een berichtje van een vriend, "om zes uur gaan we biertje drinken, kom je ook". Ook hier natuurlijk meer dan genoeg te eten. Ondanks dat ik geen honger meer heb, doe ik mij wel te goed aan de lekkernijen, want die zijn wel erg bijzonder. Een soort mossel die ik nog niet eerder heb gegeten. Het lijkt in niets op de mossel die wij in Nederland kennen, behalve dan dat het beest ook in een schelp leeft. Heerlijk en gelukkig nog niet verpest met sambal, knoflook e.d. Dat staat wel op tafel, dus je hebt wel de mogelijkheid dit heerlijks te ruineren. Onder andere een schaal gebladerte met een afgrijslijk scherpe smaak.
Een tafelgenoot denkt kennelijk, dat ik het niet weet en tracht bezorgd mij duidelijk te maken, dat ik de mossel toch echt eerst in de visolie met pepers dien onder te dompelen en tegelijkertijd wat van het gebladerte in de mond moet steken. Gelukkig kent de vrouw des huizes mij en komt ze met een schaal met verse broodjes. Verder is er onder meer een soep met grote stukken lever, die ook wel aan mij besteed is.
Hier is de aanleiding slechts, dat iemand de mosselen had gekocht.

Gisternacht had ik alweer een feestje. Blijkbaar heeft mijn gebrom, dat ze mij rustig wat eerder kunnen vragen, geholpen, want ze vertellen het mij al aan het begin van de avond. Deze keer is er wel een aanleiding, iemand van het hotelpersoneel is jarig.
Als het begint staat er enkel pizza op tafel. Ik ben al even bang, dat ze van hun geloof zijn gevallen, maar na een kwartier arriveert het echte eten. Het is wat ik straatvoer noem. Het komt overduidelijk niet uit de keuken van een toeristentent. Naar alle waarschijnlijkheid ergens bij een stoeprestaurant gekocht. De diverse gerechten in polystyreen bakjes, vlees, kip en kikker, alles begraven in de eerder genoemde scherpe bladeren. Zeker kikker vind ik echt wel lekker, maar nadat ik mijn vinger heb afgelikt, waarmee ik de kikker heb aangepakt, laat ik het toch maar aan mij voorbijgaan. Dat ene likje is voldoende waarschuwing. Niet getreurd, er is nog voldoende pizza. Nadat het andere eten op tafel staat, raakt niemand nog de overgebleven pizza aan.
Op zo'n moment vraagt er altijd wel iemand aan mij, of ik niet tegen scherp eten kan. Dat is het niet, ik ben hier onderhand best wel scherp eten gewend, maar dat straatvoer is vaak zo onbenullig heet, dat je het niet eens meer zou proeven, als het vlees bedorven is. Ik vind het ook domweg niet lekker, je proeft helemaal niet meer wat je eet, behalve dan sambal, knoflook en munt.
Er is ook weer soep met grote stukken lever. De soep zelf laat ik wel staan, maar ik vis wel de stukken lever eruit. Die hebben ze niet bedorven. Dat kunnen ze hier zelfs erg goed, lever lekker klaar maken. Het is maar zelden, dat ik Nederland zulke lekkere lever krijg. Wellicht komt het van het varkensvoer (vorig verslag), dat de lever hier zoveel beter smaakt.

p.s. Er is een klein wondertje gebeurt, van Samsung heb ik gisteren voor mijn tablet een beveiligingsupdate, de eerste in een jaar tijd, en een upgrade naar Android 9 gekregen. Op deze manier houd ik niets meer over, om over te klagen.

2e p.s. Het nieuws over de Drentse familie heeft ook het nieuws in Vietnam gehaald.

3e p.s. De eind-uitslag Engeland - Nieuw Zeeland is 19-7. 's Avonds is de herhaling en zit er een nieuwe groep te kijken. Goede zaken voor het restaurant.