Ik ben weer vertrokken.

Druk op Schiphol bij het afgeven van de koffer. Ik had thuis al ingecheckt, maar op deze manier helpt dat voor geen meter. Voor de koffermachines werd eerst alles nog eens gecontroleerd. Dat kostte zoveel tijd, dat onderwijl diverse koffermachines ijdel op klanten stonden te wachten. Mijn visum werd van alle kanten bekeken. En dat moest dan ook nog eens worden vastgelegd in de computer. En dan loop je natuurlijk tegen het probleem aan dat elk land een ander model visum heeft. De jongedame deed haar best, ze toverde ook nog even alle regels voor een Vietnamees visum op het scherm. Of ik wel een retourticket had. Nou zeker weten, een enkeltje is vaak duurder dan een retour. Viel nog mee dat ik dat niet hoefde te laten zien, want ik had wel op een paar teentjes getrapt, ik had namelijk opgemerkt, dat het op wijze niet zo verwonderlijk was, dat er een lange rij stond.
Gelukkig de veiligheidscontrole ging lekker vlot. Daar was het niet eens meer nodig, dat ik eerst alles uit de tas haalde. Ik mocht de tablet en de vloeistoffen gewoon laten zitten en de tas kon zo door de machine.
De paspoortcontrole was weer minder. Ook daar druk en ook daar machines. Echter de helft van de machines was maar in gebruik, volgens een medewerker omdat er onvoldoende personeel was om er toezicht op te houden. Gelukkig, hebben ze tenminste toch nog een paar mensen nodig.
Nah ja, na een klein uurtje was ik toch binnen. Ik was allang blij dat er die dag niet gestaakt werd. Mensen, een tip, als je gaat vliegen zorg dat je de tijd hebt. Er stond een jongeman voor mij in de rij nerveus te wezen, zijn trein had ook al dikke vertraging gehad.

Dit waren mijn avonturen in Nederland. Daarna kwam China, waar ik moest overstappen. Ik moest bij 2 verschillende ambtenaren een stempel op mijn boardingpass halen, aan 2 ambtenaren, 3 meter van elkaar diende ik mijn paspoort te tonen. Ik ben op dat vliegveld al vaker geweest, maar nu was het allemaal gloedjenieuw. Ook de veiligheidsprocedures waren aangescherpt. Meestal kon ik daar zo overstappen zonder veiligheidscontrole, per slot op Schiphol al gebeurd, dat vond ik wel zo prettig. Nu niet meer. En nu doen ze het meer dan serieus. Het begon al met een geuniformeerde dame die voor de veiligheidscontrole stond. Ze had een mandje met aanstekers en ik vroeg of ik er een mocht uitzoeken. Dat was niet de bedoeling, ik moest de mijne erbij leggen. Op deze wijze, kun je dan, als ze bij de controle toch een aansteker vinden, niet meer zeggen, "oh mag dat niet, goh dat wist ik niet". Ik was met een vliegtuig van een Chinese maatschappij uit Amsterdam gekomen, een dikke 9.000 km. Dan is een aansteker blijkbaar niet gevaarlijk, maar voor het laatste stukje naar Vietnam was het klaarblijkelijk een te groot risico. Een dame achter mij mocht haar flesje water wel meenemen, als ze maar wel eerst onder het toeziend oog van de controleur er een slokje van nam.
Erg veel tijd kostte het allemaal niet, het gaat allemaal wel erg efficient. Bij aankomst in Nha Trang bleek dat ze ook nog mijn koffer hadden geopend. Er zat braaf een brief in de koffer dat deze was geopend, omdat er een batterij in zat. Ze waren vast opzoek naar een telefoonoplader, zo'n ding in de koffer is in een doodzonde. Deze dient mee in handbage. Ik weet dat het niet mag en trouwens ik heb niet eens zo'n ding. Er zat wel oplaadbare koptelefoon in koffer en blijkbaar was hierdoor het alarm afgegaan. Hier had ik geen kwaad ingezien en is ook wel toestaan, anders hadden ze deze wel in beslag genomen. Ik kon zien dat er erg gericht was gezocht, de koffer was niet overhoop gehaald en enkel het doosje waar de koptelefoon in zit was geopend.
Minder leuk was dat ze de koffer niet meer goed hadden afgesloten. Maar goed ik was nu wel blij dat ik een goedgekeurd slot op de koffer heb, dat de douane/veiligheidscontrole kan openen. Anders had ik nog op kunnen draven om de koffer te openen. En dan moet je maar hopen dat je de oproep tijdig hoort, anders pikken ze je er bij instappen uit en loop je nog het risico dat je, of je koffer, de vlucht mist.
Ik had trouwens in China bij het overstappen ruim de tijd. De piloot had kennelijk haast, we landen meer dan een half uur voor op het schema.

Al met al, slechts een aansteker armer, probleemloos aangekomen in Vietnam.

Nha Trang is elk jaar nog meer toeristisch. Nieuw hotel na nieuw hotel. Ik zag, dat er vlakbij het vliegveld enorme resorts worden aangelegd. Behalve het vliegveld is daar verder helemaal niets. Zo'n veertig kilometer van de bewoonde wereld.
Ik ben hier in een paar dagen strontverkouden geworden. Overal staat de airconditioning op het vriespunt. Zal wel voor de Russische toeristen zijn, voelen ze zich wat meer thuis.
Ik reis dus maar gauw door naar Hue. Vanavond om acht uur met de nachttrein, morgenochtend om tien uur op bestemming.