Naar Da Nang en taxi's

Vorige zondag ben ik dus naar Da Nang geweest. Bij vrienden op bezoek. Da Nang was jaren geleden mijn eerste kennismaking met Vietnam. Ik vond toen allemaal erg mooi, en heel druk, maar als stad was ik er niet erg van onder de indruk. Dat is nu wel anders. Da Nang is nu minstens twee keer zo groot en druk als toen en zeker de nieuwere delen zijn behoorlijk modern. Daar lopen nu grote meerbaanswegen dwars doorheen. Van het station naar mijn hotel is nog wel een eindje, maar ik trof een taxichauffeur met F1-aspiraties. Hij kon de brede wegen wel waarderen. Kun je wat gemakkelijker rechts inhalen. Ik was dan ook snel op bestemming.

In de avond zijn wij naar een bar geweest. Een echte expat-tent. (Expats, buitenlanders die hier wonen en werken.) Da Nang is nu een stad waar veel buitenlandse bedrijven zich hebben gevestigd. Het was behoorlijk druk, met voornamelijk dus buitenlanders. Er was live-muziek. Een rockband bestaande uit Vietnamezen en twee bejaarde expats. Net zo bejaard als ik, dus muziek uit mijn jonge jaren. Het menu met prominent hamburgers erop is ook niet bepaald Vietnamees. Ik heb gefrituurde kippenvleugeltjes met gekruide patat gegeten.

Toen ik de volgende dag terugkwam in Hue, werd ik op het perron al aangesproken door een taxichauffeur. Hij mag daar helemaal niet komen. Ik negeer hem en loop naar buiten. Daar zie ik twee taxichauffeurs die volgens hun shirt van de e-taxi's zijn. Als ik op hun toeloop, wurmt een derde zich ertussendoor die mij wil meetronen. Dat leidt zelfs niet tot een kwaad gezicht. Ik denk niet dat dit in Nederland goed afloopt. Hoe het hier werkt, daar ben ik nog steeds niet achter. Ik maak dit telkens mee op stations en vliegvelden. Die het eerst komt, die het eerst maalt is in ieder geval niet de regel. De voorste in de rij pakken, heb ik weleens geprobeerd, is ook niet de bedoeling. Is niet eens een chauffeur bij. Goed, hij wil mij dus meenemen naar zijn 'Yellow Cab'. Nee, dank je. Ik wil een groene. Erg groen zijn ze niet, op z'n best blauwgroen, maar zo heten ze wel, en electrisch is natuurlijk erg groen. Trouwens blauw en groen is in het Vietnamees bijna het zelfde.

Inmiddels ben ik er achter, dat bij de e-taxi's de meter op een app op de telefoon van de chauffeur loopt. De eerste keer dacht ik dat dit aan de chauffeur ligt, maar het is kennelijk de werkwijze. Zal wel zijn omdat tegenwoordig veel ritjes met de app worden geboekt. De 'Groene' taxi's, een landelijk werkend bedrijf, hebben daarmee een werkwijze als Grab (net zo'n bedrijf als Uber), maar dan wel met echte taxi's. Weet je van te voren de prijs al. In Da Nang ben ik met een Grab-taxi, een privé-auto, van het hotel naar het station gebracht. Was bijkant de helft goedkoper dan de vorige dag. Ik blijf het wel zonde vinden van dat mooie grote scherm op het dashbord. Daar zou die app toch makkelijk op kunnen? Nu zit ik te kijken naar beelden van de camera's rondom de auto, waar dan een beeld van bovenaf wordt gecreëerd. Ziet er wat idioot uit. Kan natuurlijk ook uit het raam kijken.

De heenweg met de trein was tweeënhalf uur, de terugreis drie uur en een kwartier. De stoptrein. Stoppen doet die wel een aantal keren, maar niet bij stations. Wachten op een zijspoor om de sneltrein van de andere kant te laten passeren. De eerste stop was de trein nog niet eens Da Nang uit. Van Saigon naar Hanoi is volledig een enkelspoor. Er wordt nu wel gesproken over een hoge snelheidslijn, maar dat ga ik niet meer meemaken. Die plannen zijn nog heel erg pril.

Mijn hotel is tegenwoordig drukker dan ik gewend was. Sinds Tet heb ik het hotel niet meer voor mij zelf gehad. Zal ook tijd worden. Ik zie de hotelfamilie niet aan voor arme sloebers, zeker niet, maar Covid heeft ze een boel geld gekost. Nu pas begint het weer te lopen. Vandaar natuurlijk nu ook de klusjesman. Nu is het echt tijd om wat aan het achterstallig onderhoud te doen. En nu komt er ook geld binnen om dit te betalen. Heeft voor mij wel een nadeeltje, ik moet de lift delen met andere gasten. En dan kun tegen een rare onhebbelijkheid aanlopen. Deze week kom ik beneden aan met de lift en sta klaar om uit te stappen. Een Vietnamees die op de lift wacht, laat mij niet eerst uitstappen, maar gaat voor mij langs naar binnen. Kan er nauwelijks kwaad om worden, aangezien hij zich helemaal niet bewust is, dat het niet erg beleefd is. Hij zegt mij zelfs heel vriendelijk goedendag. Toen ik hier voor het eerst kwam, in Da Nang dus, had werkelijk niet één Vietnamees ook maar enig benul van op je beurt wachten. Dat is nu vele, vele malen beter. Ik heb al tijden niemand meer in de rij voor de kassa hoeven te corrigeren, maar helemaal uitgeroeid is het dus nog niet. En zodra de helm opgaat, zijn ze het ook weer helemaal vergeten. Met behoorlijke regelmaat wordt mij de pas flink afgesneden. Gisteren nog, een dame met kind op de scooter stuurt al naar rechts terwijl zij mij nog maar half voorbij is en dwingt mij te remmen en opzij te sturen. Het verkeer staat in behoorlijk contrast met de befaamde Aziatische beleefdheid.

Deze week ben ik ook nog op mijn ziel getrapt. In mijn stamrestaurant bestelde ik te eten, vanwege een wat opstandige maag, enkel een kom rijst en een kop thee. De serveerster die de bestelling opneemt, brengt alvast het bestek, een vork. Voor ik iets kan zeggen is ze alweer verdwenen, het is druk. De serveerster die de rijst brengt, vraag ik dit te corrigeren. Zij schudt haar wijze hoofd, een vork pfff, en komt even later terug met een lepel. Op mijn wat kriegelige vraag, 'hoe eet jij rijst', breekt het licht door en worden er eetstokjes gebracht. Het is plakrijst, dat eet je toch echt het gemakkelijkst met stokjes. Ik mag dan wel in het Vietnamees kunnen bestellen en daabij kennen zij mij ook nog, maar ik lijk toch wel verdacht veel op een toerist.