Treinkaartje kopen.

Het verblijf in Vietnam loopt al weer op zijn eind. Deze week ben ik met de nachttrein naar Nha Trang gereisd.
Een kaartje voor de trein kopen kan tegenwoordig ook via het internet, echter betalen kan enkel met een Vietnamese bankkaart en die heb ik nog steeds niet. Dus ouderwets naar het station en een kaartje aan het loket kopen. Niet dat dat erg is en ik had alvast wel op het internet uitgezocht, welke trein ik wilde hebben. Is trouwens ook niet zo moeilijk. Vanuit Hue kun je twee kanten op, richting Hanoi en richting Saigon. (In 1976 werd de naam van Saigon officieel veranderd in Ho Chi Minh stad, maar bij de spoorwegen koop je nog steeds een kaartje naar Saigon.) Zolang je dus niet in de trein de verkeerde kant op stapt, kom je altijd op je bestemming. En dat zal niet gauw gebeuren. Het perron wordt pas een minuut of tien voor de komst van de trein geopend en je moet je kaartje laten zien, als je het perron oploopt.
De ene trein stopt wat vaker en is wat langer onderweg dan de andere, maar nog belangrijker voor mij zijn de vertrek- en aankomsttijden. Je hebt hier treinen die midden in de nacht vertrekken, is niet alles maar wel overkoombaar en treinen die diep in de nacht op de bestemming aankomen. En dat laatste is helemaal waardeloos, dan kun je op de deur van je hotel rammen om de nachtportier wakker te krijgen, die je dan vertelt, dat je kamer pas 's middags vrij komt. Ik stond dus goed voorbereid op het station.
Er zijn drie loketten in gebruik op het station. Tussen de loketten staan hekken, die je dwingen in de rij te gaan staan. Dat is in Vietnam zeker geen overbodige luxe. Het is de laatste jaren wel stukken beter, maar dat was ook wel hard nodig. Nog niet zo lang geleden had de Vietnamees geen enkel benul van het begrip 'op je beurt wachten' en was een kaartje kopen, naar het postkantoor, o.i.d. net zoiets als op een druk festival bij een stalletje een biertje kopen, of te wel een brutaal mens gaat eerst. Wellicht dat het voorbeeld van toeristen heeft geholpen. Ik denk ook wel, dat de komst van grote winkels, heeft geholpen. Zo krijg je een nummertje bij de telefoonwinkel.
Het was niet zo druk, er was maar een klant voor mij. Toen ik aan de beurt was, presteert het er toch nog een, ondanks de hekken, langs mij heen te schieten. Nota bene een man van mijn eigen leeftijd. Moest zeker niets hebben van dat nieuwerwetse gedoe van wachten tot je aan de beurt bent. Bij mijn eerste bezoeken hier, was ik op zo'n moment compleet overbluft, maar nu neem ik het niet meer. Twee keer HEE!!! was niet voldoende, dus greep ik hem bij de lurven (viel wel mee hoor). Ik heb al wel eens aan mijn Vietnamese vrienden gevraagd, waarom ze dit nemen. De dame achter het loket is ook helemaal niet verrast en zou hem eerst hebben geholpen, als ik niet letterlijk en figuurlijk op mijn nummer was gaan staan. Ze laten dit begaan vanwege de lieve vrede. Net zoals, dat niemand gaat klagen als de buurman het maximale uit de karaoke-installatie haalt. Ook een niet zo erg zeldzaam euvel hier.
De voorkruiper bood wel zijn excuses aan, maar ik geloof er geen barst van dat hij het meende. Ik denk eerder, dat hij wat van slag was van die buitenlander, die wel wat kwaad leek (en per slot ben ik ook nog een kop groter).
Ik ben dus nu in Nha Trang. En zoals bij elk nieuw bezoek, weer meer en nog grotere hotels. Wat ik bij mijn eerste bezoek een groot hotel vond, is nu niet meer dan een dreumes. En allemaal voor Russen en Chinezen. Ik denk dat dit ook de reden is, dat er steeds minder Westerse toeristen komen. Dat laatste denk ik tenminste te kunnen afleiden uit de vermindering van het aantal grote uitgaansgelegenheden. Tien jaar geleden zaten hier vlakbij elkaar een aantal hele grote bars, die het vaak ook druk hadden. Daar is weinig meer van over. De Russen en Chinezen blijven denk ik meer in die grote hotels, zal wel all-inclusive zijn. De grootste en toentertijd meest populaire bar is tegenwoordig een grote Russische supermarkt. Er zit daar nog wel een kroegje op de eerste verdieping, maar daarvoor moet je nu via een steegje aan de achterkant naar binnen.

Er is nog meer verandert. Een kroeg in een zijstraat, waar ik geregeld 's avonds een biertje heb gedronken, zit er nog steeds. Maar eerst liepen daar altijd een paar teckeltjes rond, nu heeft de eigenaar een Doberman.
Eigenlijk hoef ik er niet meer heen, ik zocht die tent op als ik geen zin had in zo'n grote drukke en lawaaierige tent.

Om een kamer te reserveren heb ik een hotel gebeld, waar ik wel vaker ben geweest. "Ja, meneer Smit, ik herinner mij u wel. U bent toch die meneer die elke dag gaat zwemmen?" Blijkbaar is dat hier in deze badplaats toch wel wat bijzonder.

Nu ik in Nha Trang ben realiseer ik mij pas, dat de kabel-TV in Huế weer BBC en CNN in het pakket heeft. Die waren vorig jaar maar zo verdwenen. Blijkbaar kan klagen toch helpen. Hier in Nha Trang moet ik mij behelpen met France24 voor het nieuws. De grote hotels zullen wel schotels hebben om Russiche of Chinese TV te ontvangen.

Nog iets anders waar ik op terug dien te komen. Ik heb in deze kolom al meerdere keren geklaagd, dat ze niet erg zuinig zijn, op wat ik momentale huizen zou noemen. Ik heb nu in de krant gelezen, dat aantal heel oude huizen (twee- a driehonderd jaar oud, nog van voor de Frans-koloniale invloed) in Huế een beschermde status hebben. De eigenaren mogen het niet afbreken en enkel verbouwen met vergunning. Toch weer een helaas. Die beschermde status heeft volgens het artikel niet het gewenste effect. Ik ken de betreffende huizen wel en heb daarvan ook wel gedacht, dat zou je moeten restaureren en bewaren. Bouwval is een niet overdreven benaming. De eigenaren zijn geen rijke Vietnamezen en kunnen zich een restauratie helemaal niet veroorloven. Ook kunnen ze hun huis door de beschermde status aan de straatstenen niet kwijt. Dus gebeurt helemaal niets en het vervalt steeds verder. Maar goed, anders waren ze waarschijnlijk al afgebroken geweest. Ze staan er in ieder geval nog en kunnen nog gered worden, maar dan zal de lokale overheid wel moeten doen.
Normaal gesproken is onroerend goed hier veel geld waard. De grond tenminste, het huis meestal niet. Vrienden van mij hebben een paar jaar geleden van hun spaarcenten een stukje grond gekocht, dat nu al een heel stuk meer waard is. En dat staat nog in geen enkele verhouding tot de bedragen die hier voor toplokaties worden betaald. Pas heb ik gelezen dat de prijs van een vierkante meter op de beste lokaties in Hanoi al een miljard đong (40.000 euro) kan zijn.

Komende dinsdag met de trein van Nha Trang naar Saigon. Vrijdag het vliegtuig terug naar huis.