Live-muziek en ijsjes.

Laatst had ik het over het lawaai soms tot diep in de nacht in de straat van mijn hotel. Maar middenin het uitgaanscentrum wonen heeft ook zijn voordelen. Ik wilde eerst schrijven, dat ik daardoor nooit ver hoef voor mijn natje en droogje. Dat is echter geen argument in Vietnam, daarvoor hoef je hier nooit ver. En als je toch te ver vindt, je kunt ook gewoon thuisblijven. Ze komen wel met allerlei etenswaar door de straat leuren. Ook tot diep in de nacht.

Tegenwoordig kun je hier ook je eten en drinken bestellen via het internet en wordt het thuisbezorgd.

Dit gebruik van internet heeft zich hier heel snel ontwikkeld. Van alles wordt via het internet gekocht. Regelmatig zie ik de bezorgers, meestal op de brommer met grote koffer achterop, rondrijden. In het restaurant waar ik veel zit, komt wel dagelijks een bezorger binnen. Dan heeft de eigenaresse of een van de serveersters weer wat besteld. De meisjes kopen kleren en make-up. Dat zegt niet enkel wat over de snelle acceptatie van het kopen via het internet, maar nog meer over de toegenomen welvaart. Nog niet zo lang geleden gaven die meisjes zo goed als geen cent uit voor zichzelf en werd al het geld naar de familie gestuurd. De eigenaresse is nog ouderwets zuinig en besteld tweedehands kleren. Dat doet ze dan echter weer zo vaak, dat ze denkelijk zelf wel een uitdragerij kan beginnen.

Ook de bromfietstaxi via Grab (de Aziatische Uber) heeft binnen een jaar de markt veroverd en is nu de standaard. In mijn hotel kun je betalen met Samsung Pay. De werkster kan op een app op haar telefoon zien welke kamers moeten worden schoon gemaakt.

Om na dit zijspoor weer terug te komen op het begin. Middenin het uitgaanscentrum wonen heeft ook zijn voordelen, ik heb een grote keuze in restaurants, koffietenten en bars in de straten rondom mijn hotel. Een aantal van deze zaken heeft tegenwoordig regelmatig live-muziek. In een klein tentje waar ik af en toe kom, speelt een niet al te goed bandje met niet al te goede apparatuur, maar daar mag je wel zelf zingen. Met de smartphone in de hand voor de tekst, leeft het publiek zich uit. Karaoke met live-muziek. En karaoke zit bij de Vietnamezen in de genen. In het weekeind staat er op straat vaak wel een live-band. Daar kun je ook al melden als zanger/zangeres van de band.

Een toeristentent op nog geen vijftig meter van mijn hotel heeft een kwalitatief betere band en betere apparatuur staan. Helaas staat er wel elke avond dezelfde band, dat is dan weer wat minder. Mijn aanvankelijk enthousiasme is na een maand lang dagelijks dezelfde muziek te horen wel wat bekoeld. Maar ze doen het wel goed, de tent is dagelijks druk met toeristen. De meesten daarvan zijn na twee dagen toch wel vertrokken.

Zo hoef ik bij mijn hotel ook niet te vragen, wat vandaag de lunch-special is. Dat is nog nooit wat anders geweest dan een cheeseburger. Als het publiek toch dagelijks anders is, waarom zou je dan het menu veranderen.

De nieuwste rage hier zijn ijsjes die ter plekke worden gemaakt. Op een kraampje uitgerust met een vriesplaat wordt met behulp van twee behangafsteekmessen en veel kabaal ijs met een smaakje vermengt en tot een dunne pannenkoek gemaakt. Met zo'n afsteekmes worden hier dan weer rolletjes van gemaakt. Het geheel wordt afgemaakt door gummiebeertjes in de rolletjes te steken en er gekleurde hagel overheen te strooien. Zonder deze extra zoetigheid is het best lekker ijs. Zoals meestal hier, als iets een succes is, denkt de buurman al snel dat hij het ook wel kan. Op de avonden in het weekeinde dat de straten zijn afgesloten voor het verkeer, staat er wel vijf vlak bij elkaar. Voor mijn hotel staat er nu zelfs al elke avond een ijskraampje. Eerst dacht ik dat de airco-installatie op mijn balkon het spectaculair met veel kabaal dreigde te begeven, maar aan het geroffel met de afsteekmessen ben ik onderhand wel gewend.

Ik kijk hier met enige regelmaat naar een Japanse Engelstalige nieuwszender. De laatste twee weken kan ik dagelijks genieten van Sumo-worstelen. Een belangrijk kampioenschap is bezig. Toch prachtig, twee zo goed als naakte kerels van elk zo'n 180 kilo, die elkaar te lijf gaan. Het is vast nog leuker als je er bij bent. De toeschouwers zitten tot vlak bij de ring, met een beetje geluk krijg je zo'n zwaargewicht op je schoot.