Op reis

Afgelopen maandag ben ik weer naar Vietnam vertrokken. De toevoeging naar Vietnam is waarschijnlijk wat overbodig. Dat is onderhand mijn tweede thuis.
Het vliegtuig vertrok pas 'a avonds, dus kon ik in alle rust in de loop van de middag met de trein naar Schiphol. Toevallig was dit de internationale trein met Duitse wagons. Gelukkig, daar kan ik tenminste goed mijn koffer kwijt. Ik geneer mij altijd wat met mijn grote koffer aangezien daarvoor in de huidige treinen van de NS nergens meer ruimte is en al snel ook een zitplaats in beslag neemt. Alhoewel het is niet echt nodig mij ongemakkelijk te voelen. Het is eerder regel dan uitzondering dat men zijn jas, tasje, of wat dan ook op de stoel naast zich legt. Ook in een drukke trein. Stel je toch voor dat er iemand naast je komt zitten. En nog erger, een gesprek wil aanknopen. Dan heb je helemaal niet meer de gelegenheid om met je mobiele telefoon op al je sociale netwerken te zitten. Ik vind het wel van humor getuigen om die dingen sociaal te noemen.
In het vliegtuig heb je geen keus en mag je ook je mobiel niet gebruiken, maar je hoeft niet vreemd te kijken, dat er iemand naast je komt zitten (voor de komende tien uren) en nog niet eens goedendag zegt.

Thuis had ik al via het internet ingecheckt en op Schiphol de koffer in een zelfbedieningsautomaat gestopt. Ik moet toegeven het werkt goed. In tegenstelling tot de vorige keer, toen het nog voor mij gedaan werd, kwam de koffer nu aan met het zelfde vliegtuig als ik. Het gaat ook sneller dan de ouderwetse aanpak, maar ik denk dat dat, in ieder geval deels, komt omdat de meerderheid nog niet zelf incheckt.
Je koopt je vliegticket per internet, het treinkaartje idem dito, inchecken kun je ook al zelf. Als je wilt hoef je helemaal niets meer tegen iemand te zeggen. Kun je al je sociale vaardigheden via je vingertoppen loslaten op het internet.
Je komt nog wel mensen tegen bij de veiligheidscontrole. Dat zouden ze eens moeten automatiseren, het wordt enkel maar meer. Een gesprek met deze mensen zit er nu ook niet bepaald in. Het is allemaal wat eenzijdig. “hebt u vloeistoffen?, riem af, armen omhoog”.
De laptop pak ik tegenwoordig maar in de koffer, aangezien je die anders helemaal moet uitpakken. Heel vreemd is, dat ik wel probleemloos mijn videocamera mee kan nemen. Dat apparaat is zeker voor driekwart gelijk aan een computer, harde schijf, batterij, elektronica. Wat er nu voor groter veiligheidsrisico in een computer schuilt, is mij niet helder.

Stroopwafels schijnen een bijzondere Nederlandse lekkernij te zijn. Op Schiphol zijn deze dan ook overal te koop. Meestal in trommels met een molen er op. Ook in speciale grootverpakkingen. Er zijn blijkbaar Nederlanders die in het buitenland werken, die na een bezoek aan de familie, inslaan voor een jaar.
Bij mijn vorige Vietnam-trip leek het mij dan ook wel een aardig idee, om in plaats van de gebruikelijke chocolade een keer stroopwafels als traktatie mee te nemen. Vietnamezen zijn erg beleefd, maar als ik zelf na een paar dagen nog een stroopwafel bij de koffie krijg, is de boodschap wel duidelijk. Nu dus toch maar weer chocolade gekocht, die is de zelfde avond nog op.

De reis is voorspoedig verlopen en dinsdagavond zat ik al in een van mijn favoriete kroegjes in Saigon. Voor jullie wellicht wat saai, telkens het zelfde in Saigon naar de Bia Om (bier met omhelzing), maar ik blijf het leuk vinden.
Daar kun je trouwens ook uitstekend handhaven zonder noemenswaardige sociale vaardigheden. Zolang je maar trakteert houden de dames je wel gezelschap.

Inmiddels ben ik in Da Lat en morgen ga in naar Nha Trang.

Het uitgaansleven in Da Lat is heel wat minder spectaculair dan in Saigon. Wel veel luxe en dure koffie-café's. Ik ga naar een toeristenkroeg. Een pooltafel, hel verlicht en (vaak te) harde rockmuziek. Kan ik al schreeuwend een gesprek aanknopen met een medetoerist aan de bar.