Voetbalgekte.

Dinsdag om kwart voor acht in de morgen trok ik de deur achter mij dicht. Naar het station, de trein naar Schiphol. Alweer, geen verrassing, naar Vietnam.
De volgende dag om 12 uur lokale tijd (Ned 6 uur) stapte ik mijn hotel in Saigon binnen. Dus iets meer dan 22 uur onderweg.

De eerste etappe van Amsterdam naar Hong Kong. In een Boeing Dreamliner, maar weinig gedroomd. Het was veel te warm in het vliegtuig. Maar ik heb wel een ijsje gekregen. Dat was de allereerste keer in een vliegtuig, dat ik een ijsje kreeg. Was ik toch nog blij.
Daarna in een Airbus naar Saigon. Toen wel geslapen, maar dat was maar een klein stukje. Voor de rest alles probleemloos en stipt op tijd. Ook de overstap in Hong Kong. Op het vliegveld is niet te merken dat dit ook China is. Vlot, geen ambtenaar die een stempel op je ticket wil zetten. Ook niemand die mijn aansteker in beslag wilde nemen. Wifi zonder je te moeten indentificeren. Het zal de Hongkongnezen niet meevallen Chinees te worden.

In een van de verslagen in het najaar heb ik verteld over de akties in Saigon om de stoepen op te ruimen en de tegenwerking die de verantwoordelijk ambtenaar daarbij ondervond. Na feitelijk al buitenspel te zijn gezet, heeft hij nu de eer aan zichzelf gehouden en zijn ontslag ingediend.
In de straat waar mijn hotel staat was ook absoluut niets te merken van enige ordelijkheid. Het was alleen maar erger geworden. Op de stoep valt nauwelijks te lopen, maar op straat is daar ook geen pretje. Recent is het daar eenrichtingsverkeer geworden en het was al druk, maar nu is het druk, druk, druk. Loop je dus van arrenmoede maar op de stoep overal tussendoor te laveren, komt je ook nog met enige regelmaat een scooterrijder achterop die de opstopping op straat probeert te omzeilen. En die heeft dan ook nog het botte lef te toeteren als je niet snel genoeg plaats maakt. En ondanks dat ik hier te gast ben, kan hij van mij de vinger krijgen. Geen zorgen, ik doe het wel bescheiden, ik wijs ermee naar de straat waar hij hoort, want het is hier wel een heel ongebruikelijk gebaar, zolang je niet tegen iemand aanrijdt, kun je zo ongeveer elke idiote aktie uithalen zonder te worden uitgescholden. Zoals op die hele, hele drukke eenrichtingsstraat tegen het verkeer inrijden.
De veelvuldige scootertaxi's zijn, voorspelbaar, de ergsten. Stonden die vroeger op de straathoeken geduldig op een vrachtje te wachten, nu worden ze via een app opgeroepen. Ze zijn herkenbaar aan een jack met Uber, hier dus niet enkel auto's maar ook scootertaxi's, of Grab (net zoiets als Uber). Uber Vietnam is een dochter van Uber Nederland en heeft ruzie met de Vietnamese overheid over het betalen van belasting. Uber Vietnam vindt dat zij dat niet hoeven, omdat Vietnam een belastingverdrag met Nederland heeft. En volgens Uber hoeven ze dan niet in Vietnam te betalen, omdat ze al in Nederland belasting betalen, haha.

Zaterdagmiddag heb ik de langste voetbalwedstrijd ooit gezien, ruim drie uur. Vietnam (onder 23) stond in de finale van het Aziatisch kampioenschap tegenover Uzbekistan. Het kampioenschap werd gespeeld in China en daar sneeuwde het en ook niet een klein beetje. De eerste helft werd een paar keer onderbroken om met sneeuwruimers de lijnen weer zichtbaar te maken. Daarna duurde de rust een uur om het veld weer sneeuwvrij te krijgen. (Uzbekistan kwam in de tweede helft met een ander kleur shirt het veld op.) Ik zag het somber in voor Vietnam, waarschijnlijk hadden de meeste spelers nog nooit sneeuw gezien, laat staan gespeeld in een sneeuwbui. Maar, ze hielden behoorlijk stand, aan het eind van de reguliere speeltijd stond het 1-1 en werd er dus verlengd. In de allerlaatste minuut van de verlenging scoorde Uzbekistan. Uzbekistan vanzelfsprekend blij en wel dubbelop, want tegen dit Vietnam wil je geen penalty's moeten schieten. Vietnam had namelijk in het toernooi al een paar wedstrijden op die manier gewonnen.
De Vietnamezen helemaal niet gewend aan Vietnamees voetbalsucces, zaten massaal voor de televisie. Na de kwartfinale (via penalty's) en daarna de gewonnen halve finale (via penalty's) was de Vietnamese variant van de oranjegekte losgebroken. Hier natuurlijk niet oranje maar rood. Vanzelfsprekend was het verlies een enorme domper en was het daarna heel rustig op straat, maar na een uur begonnen ze zich te realiseren dat de tweede plaats natuurlijk ook een prestatie van fomaat is en barstte het feest alsnog los.

Ik moet het hier maar mee doen, een Nederlands voetbalfeestje zal er dit jaar niet komen. Dat werd mij gisteravond nog eens ingewreven, want dat Nederland zich niet heeft geplaatst weten ze hier ook. Wellicht hebben ze geen idee waar Nederland ligt, maar de voetballers kunnen ze noemen. Ik zal het maar positief opvatten, voetbal verbindt de wereld.