Via China naar Vietnam

Afgelopen donderdag met de eerste trein naar Schiphol. Vroeg het bed uit, maar daardoor wel een trein die stipt op tijd reed en genoeg plek voor mij en mijn grote koffer.
Op Schiphol aangekomen was ik duidelijk nog niet wakker genoeg. Bij een kantoortje van onze staatsbank heb ik Amerikaanse dollars opgenomen. De koers die werd gerekend grenst aan oplichting. Voor een munt als de dollar zou de koersmarge niet meer dan een paar procent moeten zijn. Ik kreeg slechts $0,89 voor €1, bijkant 20% marge. Dan durven ze ook nog €3,25 te rekenen als je voor minder dan €200 wisselt. Het GWK iets verderop gaf al een 10% betere koers. Een stuk beter, maar ook nog niet indrukwekkend. Ik had nog voordeliger in Vietnam kunnen wisselen.

Bij China Southern Airlines had ik een ticket geboekt waarbij ik een keer extra moest overstappen in Frankfurt. (Een rechtstreekse vlucht vanaf Amsterdam naar Vietnam is er niet.) CS biedt ook een vlucht aan vanaf Amsterdam met slechts een keer overstappen in Guangzhou, China. Die was echter €250 duurder. Dat was dan gemakkelijk verdient, dacht ik zo. Maar er zat nog wel een addertje onder het gras. Onderweg van Frankfurt naar Guangzhou werd een tussenlanding gemaakt in Changsha. Ook in China, zo'n 600 km van Guangzhou.
Op zich niet een punt, ware het niet dat de volgende etappe daardoor een binnenlandse vlucht werd en ik dus langs de Chinese douane moest. Iedereen moest het vliegtuig uit. Degenen die door zouden vliegen werden afzonderlijk geleid. Bij binnenkomst in de terminal direkt rechtsaf en daarna nog een keer rechts een afgesloten wachtkamer in. Ongeveer 40 meter lopen. Daar tussenin zat de douane en nota bene ook nog een veiligheidscontrole. Bij elkaar duurde dat stukje lopen een uur. Maar ik heb nu wel weer een aantal stempels in mijn paspoort. Een tweedaags visum voor China en een inreisstempel. (In Guangzhou kreeg ik natuurlijk ook nog een uitreisstempel.) Daarna nog twintig minuten wachten en toen mochten wij het vliegtuig weer in. Wachten in een wachtkamer met als enig vermaak een waterautomaat en een rookhol.
Eenmaal in Guangzhou werden de passagiers die in Frankfurt waren ingestapt wederom afzonderlijk gehouden (ik kreeg een blauwe sticker op mijn trui) en met een bus naar de international terminal gebracht. Daar werden we echter wel in het open gedeelte gedropt en moest ik dus wederom door de douane en een veiligheidscontrole. Als ze ons toen met die bus bij een andere ingang van de terminal hadden afgezet, had ik gewoon in het internationale gedeelte kunnen blijven en was al deze bureaucratische flauwekul niet nodig geweest.
De extra veiligheidscontrole kostte mij ook nog een aansteker (souvenir met het Deventer wapen erop) die ik als cadeautje voor iemand in Vietnam had meegenomen. Mocht probleemloos mee in Amsterdam en ook Frankfurt, maar in China zijn ze blijkbaar bang dat ik het vliegtuig in brand steek.

Afgezien van dit gedoe een probleemloze vlucht. Oh ja, en afgezien van het eten dat China Southern je voorschoteld. Vrij matig, zacht gezegd. Dat is aan boord van onze nationale trots de KLM, wel een heel stuk beter. Maar goed, al met al nog wel €245 verdient. €250 min €5 voor de aansteker. Daar moet je iets voor over hebben.
Ik had ook speciaal voor CS gekozen, omdat ik de terugreis vanaf Nha Trang wil hebben en dat is bij KLM niet mogelijk, tenminste niet voor een normaal tarief. De terugreis heb ik trouwens wel een directe vlucht vanaf Guangzhou naar Amsterdam. Hoop ik tenminste, anders heb ik mijn paspoort snel vol en kan ik een nieuwe gaan halen voor deze is verlopen.

In Hanoi aangekomen diende ik mijn visum bij de immigratiedienst op te halen. Het was niet druk en ik zag dat ze mijn paspoort al snel afwikkelden en bij de kassier brachten. Die roept je naam dan om en in ruil voor $25 krijg je je paspoort terug met het visum (dat een hele pagina in beslag neemt). De kassier ging toen echter wat anders doen. Ruim tien minuten was hij druk met de administratie ruimde toen de boel op en vertrok naar huis. Een nieuwe kassier kwam, die op zijn beurt ook eerst tien minuten bezig was met de adminstratie, voor er weer kon worden begonnen met het teruggeven van de paspoorten. Tegelijk zie ik zes man personeel wat staan lummelen en dan raak je wel licht geïrriteerd. Er staat een bordje bij het immigratiekantoor dat fotograferen verboden is. Ik begrijp nu ook wel waarom dat bordje er staat.

Inmiddels ben ik nu een paar dagen in Hanoi. Gisteren heb ik hier vrienden bezocht en wat rondgewandeld. Hanoi is een lust voor het oog. Een kleurijke mierenkolonie op groot formaat. De perikelen van de reis waren al weer snel vergeten.

Gisteravond heb ik iets gegeten wat ik nog nooit heb gehad en zelfs het bestaan niet van vermoedde. Ik zag andere gasten in het cafe patat eten en ik had wel enige trek en bestelde ook een portie. Op de patat zat suiker in plaats van zout. Ik moet eerlijk toegeven, na met aanvankelijke weerzin de eerste patatjes naar binnen te hebben gewerkt, heb ik het schaaltje met smaak leeggegeten. Maar het smaakt meer naar oliebol dan patat.

Het is hier nu met 16° wat frisjes, maar altijd nog een stuk warmer dan Nederland, dus daaroverczal ik zeker niet klagen.dat heb ik trouwens al weer meer dan genoeg gedaan. Dinsdag reis ik verder naar Hue.