De verboden stad

In de loop van de jaren heb ik een aantal keren het oude keizerpaleis bezocht. Het moet zo iets zijn als de Verboden Stad in Beijing, maar dan wat kleiner. Zo klein is het nu ook weer niet, Het complex is zoiets van 600 bij 600 meter.
Toen ik het tien jaar geleden voor het eerst zag waren het slechts een paar gebouwen in slechte staat van onderhoud en een heleboel ruines. Ruines is zelfs nog wel een te vriendelijk woord, voor de fundamenten en een stapel bouwafval.
In de loop der jaren is het behoorlijk opgeknapt. Veelal met steun van buitenlandse hulporganisaties. Of je het wel restaureren mag noemen, betwijfel ik wat. Een groot deel is gewoon nieuwbouw op de oude fundamenten. Er was gewoon niets meer om te herstellen.
Men was ook nauwelijks zuinig geweest op deze cultuurschatten. Ik weet nog wel wat van dergelijke ruines te vinden. Je kunt er gewoon bij. De boel nog wat verder afbreken. Dwars door de oude tegels en dakpannen lopen en deze lekker aan gruzelementen trappen.
Zoals al gemeld, het was een aantal jaren geleden niet veel bijzonders. Afgezien van het imposante poortgebouw was er niet veel te zien. Ik had er dan ook eigenlijk geen goed idee van, hoe het er vroeger moet hebben uitgezien. Nu is zo'n 60% hersteld en is een goede voorstelling te maken. Het is een heus stadsdeel met straten en parken. Naast de gebouwen zijn ook een aantal van deze parken weer in de oude glorie gebracht.
Had ik het bij eerdere bezoeken in een half uurtje wel gezien, nu kun je er gemakkelijk een halve dag doorbrengen. Voor de wat minder sportieve toeristen zijn er nu ook elektrische karretjes om een rondrit te maken. Olifanten en paarden hebben ze ook, maar die zien er redelijk afgedankt uit. Op een verlaten achteraf terreintje staan die te wachten op een ritje.

De vorige week heb ik geschreven over een bonsai-tentoonstelling. Geheel toevallig ben ik gisteren op visite geweest bij iemand die zelf een bonsai-tuin heeft. Hij heeft een behoorlijke collectie. Tientallen van klein tot groot. In hoeverre je bij bonsai tenminste van groot kan praten. Dat is een redelijk vermogen bij elkaar. Een kleintje zal al rap 75 euro kosten. Een groter en dus ook ouder exemplaar, veertig jaar of meer, kost makkelijk 2.000 euro. Ik weet dat de man behoorlijk rijk is, maar hij hecht, afgezien van de bonsai, niet of nauwelijks aan enige luxe en zeker niet aan uiterlijk vertoon. Hij zou makkelijk een dure auto kunnen betalen, maar hij heeft slechts een niet meer rijdende scooter in de tuin staan roesten. Ook de woning stelt niets voor. Het enige meubelstuk was een laag tafeltje op de veranda waar je dan op je hurken aan kunt zitten. Een echte levensgenieter. Veel van zijn vrije tijd zal zitten in het onderhouden van de bonsai-boompjes. Waarvan hij dan zittend op zijn veranda met een koffie en de onvermijdelijke thee kan genieten.

Sorry, deze keer is het stukje aan de korte kant. Ik ben te druk geweest met niets doen.