Gegrilde kip

Bij de night-club komt een Porsche Cayenne voorrijden. Er staat helemaal niets in de weg, maar slechts met assistentie van het clubpersoneel is de bestuurder in staat de auto langs de stoep te parkeren.
Een eindje buiten Hue is een soort verkeerstuin, waarvan ik aanneem dat je er rijles kunt krijgen, maar het is twijfelachtig dat de Porsche-chauffeur veel lessen heeft genomen. De eisen voor een rijbewijs zijn duidelijk niet al te hoog. Wellicht kun je het examen ook in de verkeerstuin doen. Dat je een Porsche kunt betalen, zegt nog niet dat je deze ook kunt rijden. Ik zou hem niet graag tegen komen, als hij het volle vermogen van de auto eens uitprobeert. Gezien de drukte en de kwaliteit van de wegen is dat hier trouwens ook zo goed als onmogelijk.

Op de fiets kijk ik alle kanten op, niet in de laatste plaats ook naar de grond. Voordat je het weet duik je een prachtig gat in. Er wordt wel hard gewerkt aan de infrastructuur, maar ook dat brengt gevaren met zich mee. Je hoeft niet gek op te kijken, dat om de bocht de weg nog niet helemaal klaar is en er nog een stuk asfalt mist. En dat wordt niet of nauwelijks aangegeven.

Ten zuiden van Hue is de uitbreiding van de stad gepland. Een klein gehucht dat tot voor een paar jaar nog midden in niemandsland lag, ligt nu pal naast een grote weg. Velen hebben nu ook al ontdekt dat je vanaf deze weg via het dorpje snel in Hue bent. Ik denk dat de inwoners gelukkig mogen zijn, dat in de weg door het dorp nog een bruggetje ligt waar maar 10 ton over kan. Maar wat er nu al over rijdt, is al meer dan voldoende om het weggetje helemaal naar zijn grootje te rijden.

Ik hoef mij nooit ver van huis te voelen. De vorige keer heb ik al verteld dat ik het Nederlandse voetbal hier nog beter kan volgen dan in Nederland, maar het kan erger. George Baker met Una paloma blanca staat op in het restaurant. Het eten was ook al niet bepaald bijzonder.

Een dag later heb ik echt slecht eten gehad. Ik had mij door een Vietnamese kennis laten meetronen naar een, volgens haar, goed restaurant, die gegrilde kip op het menu had. Het zag er heel netjes uit, maar het was niet druk. Beter gezegd, wij waren (rond lunchtijd) de enige klanten. Het grillen van de kip moest dan ook op nul beginnen. Daarvoor stond drie kwartier. Zo goed als precies na 45 minuten werd de kip op tafel werd gezet, echter deze was nog redelijk roze van binnen. Teruggestuurd en nog eens tien minuten wachten.
Je krijgt zo goed als de hele kip. Als vooraf krijg je kippensoep van de lever en niertjes, dat zit bij de prijs in. De kip die opengesneden en plat uitgespreid op een grote drietand geregen boven een barbecue is gegrild, komt op tafel inclusief de kop. Enkel de klauwen misten, soms krijg je die er ook nog bij. Wat ik heel jammer vindt is, dat zo goed als altijd de kip in kleine mootjes wordt gehakt, ook hier dus. Zeker bij kip moet je dan letten op botsplintertjes. Wellicht heeft dat er mee te maken, dat je zo én kip met de grote familie kunt delen.
Het viel allemaal zwaar tegen. In eerste instantie kwam het beest niet gaar op tafel en het eindresultaat was kurkdroog. Daarbij kwam dat het een scharminkel was. Nou ja, het was dus in ieder geval geen opgepompte hormonenkip.
Ik was hierbij weer eens tegen de taalbarrière aangelopen. Voordat ik het goed en wel in de gaten had, was de kip besteld. Als ik had geweten, dat de kip speciaal voor ons gegrild moest worden, had ik het zeker niet besteld. En al helemaal niet in een, op dat tijdstip, compleet leeg restaurant. Er vlak bij zit een groot grilrestaurant, waar ze rond etenstijd altijd een boel kippen op de gril hebben. Rond lunchtijd is het daar behoorlijk druk. Ik denk dat de kip daar een stuk beter is en je hoeft er ook vast geen uur te wachten. Zal het de komende week eens uitproberen.
Dit is mij al wel eens eerder gebeurd. Een Vietnamees wil dan met mij naar die bijzondere zaak. Deels omdat deze buiten het eigen budget valt, maar ook wel omdat ze denken mij er een plezier mee te doen.

Gelukkig werd het de volgende dag meer dan goed gemaakt. Het was een of andere belangrijke offerdag en ik was in mijn stamrestaurant uitgenodigd om te helpen de eetbare offergaven op te eten. Eerst wordt alles buiten op een tafel uitgesteld en wordt er wierrook gebrand. De gaven in vorm van (papieren) kleding en namaakgeld worden daarna verbrand. Ik mocht helpen fikkie stoken op de stoeprand. Het waaide behoorlijk en de wijde omgeving kwam dus onder het roet. Maar iedereen doet het, dus schelden op de buurman kun je dan ook slecht doen.
Daarna verhuisd al het eetbare naar binnen en gaan we aan tafel. Karbonades, hamlappen, biefstuk en vis. Het was nu echt genieten geblazen. Volgens mij de biefstuk speciaal voor mij, omdat ik laatst had gezegd dat lekker te vinden.

Deze week was het Internationale Vrouwendag. Overal bloemenstalletjes. De nodige dames geven mij de weinig subtiele hint dat je op deze dag bloemen geeft. Als ik dan zeg dat ze het hun eigen man of vriend maar moeten vragen, is de reactie steevast, dat het geen probleem is als ik het doe. Voor de meisjes in het restaurant heb ik rozen gekocht. Deze werden met luid gegil ontvangen. Dat is hier nog wel prettig, je kunt mensen nog met een, in onze ogen, kleinigheid, een plezier doen.